Δύσκολα παιδικά χρόνια με πατέρα συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού δολοφονημένο από τον ΕΛΑΣ είχε η Ζωή Λάσκαρη. Γεννήθηκε επάνω στα ..Δεκεμβριανά το 1944
και όταν ήταν οκτώ μηνών, ο πατέρα της συνταγματάρχης Κουρούκλης (αυτό ήταν και το πραγματικό της όνομα, Ζωή Κουρούκλη) σκοτώθηκε από τον ΕΛΑΣ σε συγγκρούσεις που ακολούθησαν και αυτό σημάδεψε την ζωή της:
«Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν! Δεν έχω θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου, αλλά δεν είχα και φυσιολογικά παιδικά χρόνια. Καμιά φορά μόνο νοσταλγώ σκηνές από μια οικογενειακή ζωή που θα ήθελα να είχα ζήσει. Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά χρόνια. Τα παιδικά χρόνια δεν είναι ποτέ εύκολα, έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και αν είναι ευτυχισμένα. Για κανένα παιδί δεν είναι φυσιολογικό να δολοφονείται ο πατέρας του, να μην υπάρχει πατέρας πουθενά στην παιδική ηλικία».
Εν συνεχεία έχασε την και την μητέρα της όταν ήταν σε ηλικία 7 ετών
Ουσιαστικά δεν γνώρισε τη θαλπωρή όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Προσπαθούσε μόνη, χωρίς αποκούμπι, δίχως έναν δικό της άνθρωπο να ορθοποδήσει.
Ωστόσο, η Ζωή Κουρούκλη -και μετέπειτα Ζωή Λάσκαρη-, η γυναίκα που συμβόλιζε την ομορφιά, ποτέ δεν το έβαλε κάτω και ποτέ δεν κράτησε κακία στους δολοφόνους του πατέρα της.
http://www.pronews.gr/
H ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ δηλωνε
Δεν ανήκω σε κανέναν σας
« Όταν εμφανίζομαι με φίλους μου από την λεγόμενη Δεξιά, γράφουν πως είμαι ισχυρός παράγοντας της κεφαλαιοκρατίας. Όταν εμφανίζομαι με φίλους μου από την λεγόμενη Αριστερά, γράφουν πως προδίδω την μνήμη της οικογενειακής μου τραγωδίας στον Εμφύλιο. Όταν παίζω στο θέατρο ρόλο Εβραίας γράφουν πως είμαι Εβραία και ίσως και πράκτορας της Μοσάντ και όταν παίζω ρόλο αστής γράφουν πως ζω μες τον πλούτο. Όταν διατυπώνω μια άποψη για την σημασία του χριστιανισμού στην ελληνική ιστορία και παράδοση, γράφουν πως είμαι βαθύτατα συντηρητική και όταν διατυπώνω άποψη για το δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει ελεύθερα την σεξουαλική του ζωή γράφουν πως θέλω να αποδομήσω τις ηθικές αξίες και την κοινωνική συνοχή. Όταν εκφράζω τη συμπάθεια μου για έναν πολιτικό είμαι συστημική και όταν εκφράζω την οργή μου για το δράμα των προσφύγων είμαι θεματοφύλακας της παγκοσμιοποίησης και υποστηρίκτρια της πολιτικής μιας δήθεν απάτριδος Αριστεράς. Δεν ανήκω σε κανέναν σας, παρά μόνο σε ό, τι μου υπαγορεύει η συνείδηση μου» έγραψε η Ζωή Λάσκαρη.