17 Ιαν 2017

Ένα παιδικό παραμύθι «για πολλές σφαλιάρες»

Γονείς μικρών αγοριών, παρακαλώ την προσοχή σας: Αυτή είναι μία μοναδική ευκαιρία να σώσετε τα παιδάκια σας από το να τους εντυπωθεί σε τόσο ευαίσθητη ηλικία το αλλοπρόσαλλον και το πουτ@νίστικο της γυναικείας συμπεριφοράς. ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ, ΕΤΣΙ;
Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης....

«Τικ και Τέλα», κυρίες και κύριοι. Σειρά βιβλίων του διάσημου Γερμανού εικονογράφου Άξελ Σέφλερ («Pip and Posy» ο πρωτότυπος τίτλος), η οποία κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό και στη χώρα μας. Σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία θα βρείτε κάποια από τα συνολικά επτά βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ίκαρος. Και μπορεί, πάνω στον πανικό και την απαλεψιά σας να αγοράσετε κάτι για να ηρεμήσετε/κοιμήσετε/επιμορφώσετε το βλαστάρι σας, να κάνετε το λάθος. Γιατί «λάθος»; Τι «λάθος» μπορεί να έχει ένα αθώο παιδικό βιβλίο; Κούνια που σας κούναγε...
Δεν το αγόρασα εγώ. Κάπως μπήκε στο σπίτι. Κι όχι ένα, τρία μαζεμένα. «Το σούπερ πατίνι», «Ο καινούριος φίλος» και «Ο βατραχάκος», συγκεκριμένα. Ο Τικ είναι ένα λαγουδάκι κι η Τέλα ένα ποντικάκι. Είναι φίλοι (υποτίθεται). Οι εικονογραφήσεις είναι εξαιρετικές. Οι κριτικές αποθέωναν τη σειρά, κυρίως διότι (λέει) αναπτύσσει την παιδική ενσυναίσθηση. Ψυχολόγοι λένε ότι «βοηθά τα μικρά παιδιά να αντιληφθούν έννοιες όπως η συγγνώμη, η φιλία, η συμπαράσταση και η ομαδικότητα», ο Guardian το βρίσκει «γεμάτο ζεστασιά και χιούμορ» και άλλα τέτοια ωραία. Όλα καλά, ναι; ΟΧΙ!
Αρχίζω να διαβάζω. Στο «σούπερ πατίνι» ο Τικ έχει ένα πατίνι το οποίο του παίρνει η Τέλα διότι ζηλεύει. Μάλιστα. 1-0 η Τέλα. Την ψυλλιάζομαι τη δουλειά, αλλά δεν κρίνω ακόμα διότι το θεωρώ απλώς ατόπημα του εν λόγω βιβλίου. Ok, ζηλιάρα είναι απλώς, λέω από μέσα μου, χρήσιμο είναι να το περνάς κι αυτό στο παιδί καμιά φορά ως παράδειγμα συμπεριφοράς.
Πάω στο δεύτερο, το «Ο καινούριος φίλος». Εκεί ο Τικ και η Τέλα πάνε στην παραλία για μπάνιο. Αφού λοιπόν κολυμπάνε και παίζουν, η Τέλα «κουράζεται και παίρνει έναν υπνάκο». Ο Τικ βρίσκει τότε ένα σκυλάκι, τον Ζακ, και παίζουν παρέα. Όταν η Τέλα ξυπνάει, ο Τικ την καλεί να παίξει μαζί τους αλλά «...στην Τέλα δεν αρέσουν τα παιχνίδια του Τικ και του Ζακ. Νιώθει πολύ μόνη...». ΝΙΩΘΕΙ ΠΟΛΥ ΜΟΝΗ. Και φυσικά τα αγοράκια, λόγω αυτού, σταματάνε το παιχνίδι τους προκειμένου να πάνε όλοι μαζί για παγωτό. Χμμ... 2-0 η Τέλα.
«Φτιαγμένος» πλέον, ανοίγω και τον «βατραχάκο». Η Τέλα πηγαίνει στο σπίτι του Τικ για να διανυκτερεύσει. Αφού λοιπόν παίζουν και τρώνε, πέφτουν για ύπνο, ο Τικ αγκαλιά με τον γουρουνάκο του. Πέφτουν; Όοοχι... διότι η Τέλα συνειδητοποιεί ότι ξέχασε τον αγαπημένο της βατραχάκο στο σπίτι της και «ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΒΑΤΡΑΧΑΚΟ;». Σιγά το θέμα, θα πείτε. Αμ δε... Ο Τικ -ένας κύριος- αμέσως προτείνει να της δώσει τον αρκούδο του αλλά η Τέλα δεν τον θέλει γιατί «δεν είναι πράσινος». Τότε ο Τικ της δίνει έναν δεινόσαυρο, που είναι πράσινος, μόνο που ούτε αυτός της κάνει διότι «είναι πολύ μεγάλος και πολύ τρομακτικός!». Ο Τικ, υπόδειγμα υπομονής και ευγένειας, της δίνει τότε έναν βάτραχο-κουμπαρά. Δεν μπορεί, αυτός θα κάνει. Μπαα... «ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΤΡΑΧΑΚΟ!». Έλεος, ε; Περιμένετε... Στο καπάκι «Η Τέλα βάζει τα κλάματα. ΚΑΗΜΕΝΗ ΤΕΛΑ!».
Γκραν φινάλε: Ο Τικ τότε της δίνει το κουκλάκι μετο οποίο κοιμόταν ο ίδιος, τον αγαπημένο του γουρουνάκο. «Μήπως θέλεις αυτόν;» τη ρωτάει, έχοντας προφανώς ανθιστεί τη φτιάξη. «Η Τέλα σταματάει να κλαίει στη στιγμή. Ο γουρουνάκος είναι υπέροχος! Ναι, Τικ, τον θέλω!». 3-0 και game, set, match για την Τέλα. Ε, δεν άντεξα άλλο. Εκεί «απασφάλισα». Ώστε λοιπόν, Τέλα, αρνήθηκες όλες τις προφανείς και μια χαρά λύσεις μόνο και μόνο γιατί ήθελες το κουκλάκι του άλλου, έτσι κ@ριολάκι; Και τι ακριβώς μήνυμα δίνει αυτό στα αγοράκια; Ότι αν ένα κοριτσάκι θέλει κάτι, απλώς θα κλάψει, θα σας σπάσει τα ούμπαλα και τελικά θα το πάρει, ε; Αυτό δεν είναι; Από την ιστορία είναι προφανές. Γκρίνια+κλάμα+πουτανιά = εγγύηση επιτυχίας.
Ε λοιπόν, όχι. Το παρόν κείμενο αποτελεί μια ηχηρή προειδοποίηση προς τους συγγραφείς και τους μεταφραστές παιδικών παραμυθιών: No passaran. Δεν είναι αυτός ο κόσμος στον οποίον ονειρευτήκαμε να φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα. Λευτεριά στον καταπιεσμένο και πλήρως χειραγωγημένο Τικ και παρακαλώ, στο επόμενο παραμύθι της σειράς, η Τέλα να έχει σταλεί εσωτερική σε σχολείο για να στρώσει χαρακτήρα και να πάψει να φαντασιώνεται ότι με τα δάκρυα και την κακομάθειά της θα κατακτήσει τον κόσμο. Ευχαριστώ που με ακούσατε.
http://www.koolnews.gr/